#19 Nie pokazuj, że się rozpadasz.

Jak zawsze weszłam do szkoły swobodnym krokiem i skierowałam się do odpowiedniej klasy. Bez słowa przeszłam obok Rayan'a, siedzącego na swoim miejscu i usiadłam tuż za nim. Chłopak od razu się odwrócił i zmierzył mnie wzrokiem.
- Cześć.
- Cześć - odpowiedziałam.
- Już Cię przeprosiłem, za wczoraj - westchnął.
- Nie jestem zła - pokręciłam głową. 
- Słuchaj, musiałem zostać w domu, ponieważ tata znów się źle czuje. On nie jest już taki młody i zdrowy jak kiedyś. Boimy się z Olivią, że może znów wyląduje w szpitalu, jak po śmierci mamy. - Spuścił wzrok.
- Nic się nie stało - czule pogłaskałam go po policzku. - To dobrze, że zostałeś z tatą.
Ray uśmiechnął się i musnął moje wargi swoimi. 
- Proszę już o spokój. - Rozbrzmiał donośny głos nauczyciela. - Wyjmujemy książki i otwieramy na 127 stronie. Czytamy temat numer 14. 
Chłopak natychmiast się odwrócił i usiadł prosto na siedzeniu. Jeszcze tylko po cichu przesunął swoją ławkę do tyłu, tak że jego siedzenie stykało się z moim stolikiem.

Oparł się i zwiesił bezwładnie rękę pod obydwoma stolikami. Ja również zsunęłam rękę pod ławkę i w ten sposób mogliśmy spleść nasze palce. Ścisnęłam jego dłoń, aby miał pewność, że nie jestem na niego zła.

***

Wyszłam z klasy i ruszyłam korytarzem w stronę damskich toalet. Gdy byłam już przy drzwiach, dopadł mnie nie kto inny, jak Nathan.

- Dziś też malujemy? - zapytał wesoło.

- Och, nie. Dzisiaj mamy wolne - mimo, że nie miałam tego w planach, na moją twarz wypłyną uśmiech.

- Jaka szkoda. - Zasmucił się. - Opowiedziałbym Ci jakie zespoły wczoraj skatowałem.
- Serio? - zaśmiałam się. - Myślałam, że żartowałeś z tym wkraczaniem w świat muzyki rockowej.
- Nie. - Pokręcił głową. - Wziąłem to wszystko na poważnie.
- No to fajnie, Nathan - uśmiechnęłam się. 
Nagle zauważyłam Rayan'a idącego korytarzem. Był już niedaleko nas, więc musiałam się jak najszybciej zmyć.
- To do kiedyś tam - pożegnałam się.
- Gdzie już uciekasz? - uniósł brew.
- Do łazienki. Siusiu - odsunęłam się od niego i weszłam do pomieszczenia. 

***

Wbiegłam szybko po schodach omijając co drugi i głośno tłukąc butami o posadzkę. Otworzyłam drzwi od klasy i weszłam do niej zdyszana.

- Proszę, proszę - uśmiechnął się kpiąco nauczyciel. - Widzę, że jednak ktoś raczył się zjawić na moich zajęciach.

- Em...Przepraszam. Byłam...ee...u wychowawczyni. - Wymyśliłam pospiesznie kłamstwo. Tak na prawdę to siedziałam z Rayan'em za szkołą i paliłam papierosa.

- Tak? - uniósł pytająco brew. Następnie nachylił się nad dziennikiem i przejechał palcem po kartce. Chciałam już potwierdzić moje kłamstwo, kolejnym załganiem, ale machnął lekceważąco ręką. - Nie ważne. - Nasunął bardziej okulary na nos i dokładniej przejrzał się rubryczce, w której były zapisywane oceny. - Widzę, że nie masz jeszcze żadnego stopnia z wykonywania obliczeń - zerknął na mnie. - W takim razie mamy okazję to zmienić.

- Ale... - jęknęłam. 

- Właśnie jesteśmy w trakcie wykonywania zadania numer 5. - Wskazał na tablicę, na której widniały różne trudne obliczenia i wzory. - Zacznij od podpunktu C.

Podeszłam do tablicy i przyjrzałam się cyfrom. O cholera. Przecież ja tego nigdy nie rozwiążę.  
- Nie wiem - wzruszyłam ramionami. - Nie potrafię.
- Jak to? Nasza Alyss'a wszystko wiedząca, nie wie jak wykonać zadanie? - Czy on ze mnie kpi? - Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Nauczycielka od WOS'u wychyliła głowę i poprosiła faceta od matmy za drzwi. - Pomyśl, może cos Ci wpadnie do głowy - zwrócił się do mnie i wyszedł.
- Emma! Ratuj! - odwróciłam się w stronę stolika przyjaciółki. Nawet niepotrzebnie, ponieważ dziewczyna stała już przy tablicy i pisała po niej kredą. 

Nauczyciel wrócił po mniej niż pięciu minutach i staną od razu przed tablicą. Dokładnie sprawdzał obliczenia, wyniki i odpowiedzi.
- Ale jak? - spojrzał na mnie.
- Jak widać jednak coś umiem - wzruszyłam ramionami i ostentacyjnie otrzepałam ręce z białej kredy.
- Siadaj. - Warknął nieuprzejmie i wpisał mi 5 w dzienniku.
Idąc do swojego stolika posłałam przyjaciółce wdzięczne spojrzenie, a ona puściła mi oczko.  

***

Jak zawsze rozsiadłyśmy się na naszym parapecie w stołówce, obłożone tackami z jedzeniem. Emma cały czas paplała o jakiś zakupach, a ja rozbawiona się jej przyglądałam.

- Co? - przerwała słowotok i zmierzyła mnie wzrokiem.

- Uwaliłaś sobie brodę sosem od kanapki - zarechotałam.

- Ugh. - Wytarła sos serwetką. - Już?

- Tak, tak - uśmiechnęłam się.

- To dobrze. - Pokiwała głową. - Więc wracając do tematu: Może poszłabyś ze mną do galerii? Potrzebuję jakiejś nowej koszulki, no i może buty bym sobie kupiła.

- Nie sądzę, żebym nadawała się na zakupy.

- Nie gadaj - machnęła ręką. - Przecież gdzieś musisz kupować sobie te zajebiste ciuszki. - Wskazała na mój dzisiejszy ubiór. 

- Em - westchnęłam. - Ze mną zakupy wyglądają trochę inaczej, niż na przykład z taką Kelsey lub Sam. Ty masz swój gust, ja mam swój. Ty wolisz różowy, czerwony, żółty i jeszcze tęczowy, a ja czarny, szary, granatowy. Nie sądzę, że marzysz o takich zakupach: Ja po jednej stronie sklepu, ty po drugiej.

- Niech Ci będzie - fuknęła.

- Tylko mi się tu nie obrażaj - wytknęłam palec w jej stronę.

- No jasne - uśmiechnęła się.

W pewnym momencie przy naszym parapecie staną Max, Eddie i Rayan. Łysolek po stronie Emmy, blondyn u mego boku, Ed spuścił głowę, stoją lekko z tyłu.

- Cześć dziewczyny - uśmiechnął się Max i złożył na policzku swojej dziewczyny całusa.

- Heej - powiedziała rozmarzona Emma. 
Jak na zawołanie ja i Ray wybuchnęliśmy śmiechem.

- Heej - naśladował jej słodki głos, mój chłopak.

- Odwal się od niej - warknął Max.

- Jaki obrońca - parsknęłam. - Myślałam, że jest Twoim chłopakiem, a nie gorylem - zauważyłam, czym pogłębiłam salwy śmiechu.

- Idioci - przewrócili równo oczami. - Nie słuchaj ich - powiedziała do łysego Emma.

- Wiem, wiem - cmoknął ją w usta.

- Idźcie się migdalić gdzieś indziej - zwróciłam się do nich, a następnie odwróciłam głowę w stronę Eddiego. - Przesadzają nie?

- Mhm - mruknął i podniósł na chwilę wzrok, aby zaraz znów spuścić go na podłogę.

- Wszystko okej? - uniosłam brew.

- No - powiedział tylko.

Resztę przerwy, czyli jakieś 10 minut, przegadaliśmy i jeszcze trochę po naśmiewaliśmy się z Emmy i Maxa. Eddie się nie odzywał, co było dziwne, bo zazwyczaj miał coś do powiedzenia.

- Dobra chłopaki zostawmy nasze piękności same - ostatecznie oznajmił Ray.

- Gdzie idziemy? - zapytał Max.

- Tom był wczoraj u Sebastiana. Miał nam odpalić po jednej działce - rozjuszył się blondyn.

- Ej! - zaprotestowałam. - Wam? A ja to co? Pies?
- Spoko, wezmę i dla Ciebie - zapewnił Ray. 

Chłopaki zaczęli iść w stronę drzwi, ale Ed się jeszcze na chwilę zatrzymał. Zmierzył się z Emmą smutnym, ale zarazem znaczącym wzrokiem i wyszedł ze stołówki.

- Ee...- spojrzałam na przyjaciółkę. - Co to było?!

- Nic - westchnęła.

- O co chodzi? - odsunęłam od siebie już pustą tackę.

- O nic, Alyss - nadal zaprzeczała.

- No przecież widziałam! - wyrzuciłam ręce do góry. - Co to było Emma?!

- Nic na prawdę - zsunęła się z parapetu. Wzięła swoją torbę i przewiesiła sobie przez ramie. 

- Nie jestem ślepa, tak? - mruknęłam, robią to samo. 

Odniosłyśmy tacki i wyszłyśmy ze stołówki.

- Nie wiem o co mu chodziło. - Zdenerwowała się. - Sama się go zapytaj - tupnęła nogą i odeszła szybkim krokiem. 

- Tak zrobię - powiedziałam pod nosem.

***

Weszłam do domu i głośno trzasnęłam drzwiami. Zdjęłam buty, odłożyłam plecak i przeszłam do kuchni.

- O Alyss'a wróciła - odezwała się matka.

Dopiero teraz zauważyłam, że przy stole, na którym znajdował się porządny siedziała ona, Josh i Harry.

- Najwyraźniej - mruknęłam  i wyjęłam szklankę z szafki.

- Siadaj. Właśnie jemy obiad.

- Jadłam już w szkolę. Nie jestem głodna - nalałam sobie pomarańczowego soku i oparłam się o blat.

- W takim razie usiądź i opowiedz jak Ci minął dzień. Bez jedzenia - dalej nalegała Margaret.

- Mam na jutro dużo materiału - odstawiłam szklankę - pójdę już do siebie.

- Alyss, siadaj - można było wyczuć, że kobieta powoli traciła cierpliwość.

- Zmuś mnie - zlekceważyłam ją i wyszłam z kuchni. 

Jak zawsze wmaszerowałam do mojego pokoju, ale dziwnym trafem napotkałam "przeszkodę" i wyrżnęłam na podłogę. Coś twardego wbijało mi się w plecy, a ja dobre pięć minut leżałam i gapiłam się w sufit. Przecież rano jak wychodziłam, na podłodze nic nie kładłam. O co więc się potknęłam? Podniosłam się do pozycji siedzącej i szturchnęłam stopą duże brązowe pudełko. Następnie rozejrzałam się po pomieszczeniu, a moje wargi rozchylały się coraz bardziej, gdy szeroko otwarte oczy taksowały po kolei metry kwadratowe pokoju. 
Meble zostały poprzykrywane folią i poprzesuwane w miejsca, w których ja nigdy bym ich nie ustawiła. Łóżko stało pod oknem, odgradzając w ten sposób swobodne dojście do parapetu. Szafka i biurko wylądowały na wcześniejszym miejscu dużej szafy, oraz komody. Te z kolei zostały ustawione na odwiecznym miejscu łóżka. Ze ścian poznikały moje zdjęcia, obrazki, plakaty, z półek ramki, książki i przeróżne ozdoby. Pokój wyglądał jakby zaraz miał przejść remont.
Wściekła jak i zdezorientowana wróciłam na dół i stanęłam na środku kuchni.
- Co to do cholery ma znaczyć? - warknęłam.
- O co Ci dziecko tym razem chodzi? - mało zainteresowana kobieta, nałożyła sobie na talerz dokładkę ziemniaków.
- O mój pokój! Co tam się stało?! - nie wytrzymałam i krzyknęłam.
- Robimy kilka drobnych zmian - powiedziała spokojnie i łaskawie na mnie popatrzyła.
- Co ty do cholery pieprzysz?! Jakich zmian?!
- Mówiłam Ci, że...
- Tak w ogóle kto pozwolił Ci wtarabanić swój tłusty tyłek do mojego pokoju?! Czy w tym domu nie ma już żadnej prywatności?! - przerwałam jej. - Co to za zmiany?!
- Mówiłam Ci, że Harry się wprowadza - mówiła łagodnie. - Potrzebuje on swojego osobnego pokoju, a Twój wydaje się najlepszy.
- Że co proszę?! Ten lowelas będzie miał mój pokój?! - wykrzyknęłam, wyrzucając ręce w górę. - A ja co?! Mam spać na ulicy?! 
- Nie - zaprzeczył mężczyzna. - Postanowiliśmy, że będziesz dzielić pokój z Joshem.
Błądziłam po ich twarzach wzrokiem i zaciskałam co chwila pięści ze zdenerwowania. Ostatecznie zatrzymałam się na bracie.
- I ty się na to zgadzasz?
- Nie mam nic do gadania - wzruszył ramionami.
- To jest chyba jakiś żart - bąknęłam. - Nie, nie, nie - kręciłam głową. - Żartujecie sobie prawda?
- Dziecko...- kobieta podniosła się z krzesła.
- Nie, no oczywiście! Nie żartujecie! Okej. Niszczcie mi życie dalej. I tak was gówno obchodzę. Zarówno Ciebie - pokazałam na matkę palcem - jak i ojca. Ty sobie znalazłaś jakiegoś biznesmena, a on uciekł do Hiszpanii. Świetnie. Tylko nie rozumiem jednego - wbiłam w nią pełne nienawiści spojrzenia.
- Alyss, spokojnie - uciekła od mojego wzroku.
- Nie rozumiem dlaczego dwadzieścia lat temu wpakowałaś się w to gówno, skoro wiedziałaś, że się nie nadajesz. Że nie osiągniesz nic. Nawet własne dzieci się Ciebie brzydzą. - Wypowiedziałam jej wszystko prosto w twarz, bez żadnego zawahania. 
Wybiegłam z kuchni i pokonując schody wtargnęłam do pokoju, który nie jest już MÓJ. Wyjęłam dużą torbę i rzuciłam ją na ofoliowane łóżko. Otworzyłam szafę i zdziwiłam się widząc tam moje ubrania. Myślałam, że może już je spaliła. Pakowałam do torby wszystko po kolei. Ubrania, buty, bieliznę, biżuterię i kosmetyki. Stanęłam w drzwiach z bagażem w ręku i otaksowałam jeszcze raz pokój. Każdy zakamarek. 
Gdy już miałam wyjść przypomniałam sobie o szafce nocnej. Upuściłam torbę i pędem się do niej rzuciłam. Szkicowniki. Gdzie one są? Wyrzuciłam wszystko z szuflady, ale ich nie było. 
Gdy łzy powoli zbierały się w moich oczach, jak przez mgłę zobaczyłam trzy grube zeszyty leżące na biurku. Pospiesznie zgarnęłam je i wpakowałam do torby.
 Bądź silna - mówiłam do siebie. - Nie pokazuj, że się rozpadasz.
Zeszłam na dół i powoli założyłam buty. Na korytarz oczywiście od razu przyszła "rodzinka"
- Po co Ci ten bagaż? - zapytała Margaret.
Nic nie odpowiedziałam.
- Pytam się coś - warknęła kobieta.
Z mojej strony nadal nic.
- Alyss - podszedł do mnie Josh. - Nie rób nic głupiego - złapał mnie za rękę.
- W mojej sytuacji żadne wyjście nie jest mądre, więc mogę postępować tylko głupio - pokręciłam głową. - Zobaczymy się w szkole, braciszku - szepnęłam.
Opuściłam dom nie zważając na wołanie i krzyki matki. 
Teraz do końca uświadomiłam sobie jak jej zależy. Nawet nie pofatygowała się, aby mnie zatrzymać. 

______
Siemanko! 
Taka śliczna pogoda, wesoły dzień... A ja takie dramaty wam zapodaję. XD
Alyss wyniosła się z domu i teraz będzie poszukiwać noclegu. Jak myślicie do kogo pójdzie? 

Chciałam dodać rozdział dopiero w poniedziałek, ale jak widać dodaję dziś. :) Postaram się wyrobić z #20 do pojutrza, ale nic nie obiecuję.  

Zachęcam do obserwowania i komentowania bloga. ;3

Pozdraawiam! ;*