#30 Nie mam pojęcia co się ze mną działo.

- Co ty tu robisz? - głęboko odetchnęłam rześkim powietrzem. Nagle zabrakło mi powietrza w płucach i czułam się, jakby ktoś związał je sznurkiem i mocno zacisnął supeł.
- Teraz stoję - zadarł głowę do góry i spojrzał mi prosto w twarz.
- Widzę - przewróciłam oczami. - Pytam się czemu jesteś pod moim domem?
Oprałam się o ramę okna.
- Wydawać się może, że już ci wszystko wyśpiewałem - próbował się uśmiechać, ale wychodził krzywy grymas. Widać, że nie było mu wcale do śmiechu jeżeli chodzi o nas razem.
- Ach tak - kiwnęłam głową. - Nie powinieneś tu przychodzić. I tak już wszystko jest bardzo skomplikowane. 
- Alyss... Pozwól mi uprościć choć jedną sprawę.
- Jaką?
- Czy zechcesz być moją dziewczyną? - spytał o to, w taki sposób, że poczułam się jak na oświadczynach. - Czy pozwolisz mi sobie pomóc i zbliżysz się do mnie?
Pokręciłam głową, ale tak lekko, że nawet tego nie zauważył. Znów zabrakło mi powietrza i poczułam, że zaczynam się dusić. Wzięłam dwa płytkie oddechy, a następnie dwa głębsze i dopiero wtedy mogłam przemówić.
- Lepiej będzie jak już wrócisz do domu... Mama i Jess na pewno zamartwiają się na śmierć.
- Co ty gadasz? - pokręcił głową. - Naprawdę musisz zmieniać tak perfidnie temat?
- TAK? - Zapytałam z uniesioną brwią. 
- Rozumiem. Nie chcesz nie odpowiadaj. Dalej trzymaj mnie pod znakiem zapytania i rób mi tą cholerną nadzieję! - wyrzucił ręce w górę.
- Uspokój się, Nathan.
- Niby dlaczego?
- Nie widzisz, że ja już nie daje rady? Nie widzisz tego jak bardzo jestem zagubiona? Nie mogę się z tobą związać, bo nie wiem co przyniesie jutro!
- A co mnie obchodzi jakieś jutro?! Najważniejsze jest to co teraz. Ty i ja, Al. Poczuj to. Ty i ja.
Zaczynał gadać jak Rayan.
- Nie. - pokręciłam głową. - Idź do domu. Ogarnij się, wyśpij. 
- Ale...
- Nie, Nathan - powiedziałam do niego takim tonem jak do pięcioletniego dziecka i zamknęłam okno. 
Chłopak cały czas patrzył się w szybę, więc pociągnęłam za sznureczek i opuściłam żaluzję. Wpatrywał się nadal w to samo miejsce i dopiero po chwili zdenerwowany odwrócił się, kopną w płotek i opuścił moje podwórko. Oparłam się plecami o ścianę, znajdującą się obok okna i zaczerpnęłam łapczywie powietrza, czując jak płuca znów mi się kurczą. Nie mam pojęcia co się ze mną działo. 

***

Nadal nie spałam. Cała się trzęsłam, aż w końcu położyłam się w łóżku i tam umiarkowałam oddech, a z tym i drgawki stopniowo ustępowały. Leżałam z przymkniętymi oczami, aż rano do pokoju wparowała moja matka.

- Alyss! - zaszczebiotała, wyjątkowo szczęśliwa, ściągając żaluzje do góry. - Wstawaj.

Udawałam, że powoli otwieram oczy, przeciągam się i przecieram powieki.

- Która godzina? - naprawdę nie wiedziałam.

- Prawie dziewiąta. Pomyślałam, że może jesteś głodna.

- Dziewiąta? A szkoła? - ściągnęłam brwi, siadając i odkrywając się.

- Myślałam, że nie chcesz jeszcze iść. - Przeczesała nerwowo blond włosy. 
- Źle myślałaś - zwlekłam się z łóżka. - Ogarnę się i zaraz zejdę na śniadanie.
- W porządku - kiwnęła głową. - Idę jeszcze obudzić Josha - wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

Natychmiast otworzyłam okno, wpuszczając do pokoju świeże powietrze. Podeszłam do szafy  i otworzyłam ją. Wyjęłam z niej odpowiednią odzież, z komody bieliznę i ubrałam się. Przeczesałam włosy i związałam je w kucyk. Pomalowałam się i zgarniając z szafki paczkę z ostatnimi dwoma papierosami i plecak, którego nie rozpakowywałam od długiego czasu, wyszłam z pokoju. Schodząc po schodach, schowałam papierosy do lewej tylnej (w przedniej znajdował się telefon) kieszeni spodni. Po cichu weszłam do sypialni matki i otworzyłam jedną z dolnych szuflad kredensu. Wyjęłam z męskiej skarpetki dosyć sporą ilość banknotów i schowałam je do torby. Opuściłam pokój, założyłam trampki na nogi i weszłam do kuchni. 
- Cześć, Josh.
- Alyss! - chłopak zerwał się z krzesła i wziął mnie w objęcia. 
Zaśmiałam się.
- Udusisz mnie, brat.
- Tak się cieszę, że jesteś - wycisnął buziaka na moim czole.
Uśmiechnęłam się krzywo i wyplątałam z jego uścisku. Podeszłam do lodówki i ją otworzyłam. Na górnej półce jak kiedyś stały moje ulubione jogurty. Uśmiechnęłam się na ich widok i wyjęłam jeden. Oderwałam wieczko i wyjęłam łyżeczkę.
- Byłam rano w sklepie i pomyślałam...- zaczęła matka.
- Dzięki - zajęłam się jedzeniem jogurtu.
Po chwili Josh opowiadał mi co się działo, pod moją nieobecność. Nikt się nie pytał gdzie byłam. Nikt nie był zły za to, że zniknęłam. 

***

Przyjechałam z Joshem i naszym kierowcą Sid'em do szkoły spóźniona. Nie byłam na trzech pierwszych lekcjach i 15 minutach czwartej. Uchyliłam drzwi klasy 32 i weszłam do środka. Nauczycielka odwróciła się od tablicy i spojrzała na mnie. Po całej klasie przebiegł wcale nie taki cichy szmer.

- Dzień dobry - poprawiłam plecach zsuwający się z ramienia.

- Alyss! - Emma zerwała się z krzesła, prawie przy tym przewracając stolik. Siedziała w drugiej ławce od okna. Zapewne nauczycielka przesadziła ją do przodu. 

- Panno Stanley, proszę się uspokoić. - Zwróciła jej uwagę nauczycielka. - Popraw ławkę i usiądź na swoim miejscu.
- Przepraszam - chrząknęła dziewczyna i wykonała polecenie.
- Co masz na usprawiedliwienie Stone?
- Nic? - spytałam ironicznie. 
Przeszłam na koniec klasy i usiadłam w mojej ławce, jak zawsze sama, na końcu. Przede mną siedział Barry z... Rayan'em. Z Rayan'em, który nadal był... a miał zniknąć. Normalnie pewnie by się odwrócił, uśmiechnął, czy dał mi jaką karteczkę. Ale tym razem nie zrobił nic z tych rzeczy. Na widok jego włosów, twarzy powtórzyła się ta sama sytuacja co nad ranem, gdy zobaczyłam Nathana pod moim oknem. Oddech uwiązł mi w gardle, a płuca boleśnie się skurczyły.
- Dobrze wróćmy do lekcji, a z tobą Alyss porozmawiam sobie po zajęciach. 

- A więc co masz na swoje usprawiedliwienie?
To pytanie nauczycielka zadała już drugi raz tego dnia.
- Mówiłam już, że nic - wzruszyłam ramionami.
- Masz bardzo duże zaległości, Alysso. Nie było cię dosyć długo w szkole, nie miałam na twój temat żadnych informacji. Potrzebujesz pomocy?
- Nie - pokręciłam głową. - Miałam problemy rodzinne.
- Mam wezwać twoją matkę, na rozmowę?
- Lepiej nie.
Kobieta chrząknęła znacząco. 
- Zaraz dzwonek na lekcje, więc nie mogę przeprowadzić z tobą dokładniejszej konwersacji, ale nie bój się. Proszę abyś przyszła dziś po lekcjach do gabinetu dyrektora.
Wstała i wzięła dziennik, a następnie ruszyła do drzwi. Podążyłam za nią i wyszłam pospiesznie z klasy.
- Cześć - mruknęłam, stając obok Emmy na korytarzu.
- Słońce! - Wykrzyknęła i zaczęła mnie ściskać. - Nie wiedziałam, ze dziś będziesz. Nic mnie nie informowałaś. Gdzie ty się zatrzymałaś, co? - Otwierałam już uta, aby odpowiedzieć, ale Emma wpadła w słowotok i nie dopuściła mnie do głosu. - Myślałam, że jak wrócisz to będziesz chciała przespać się u mnie! 
- Wróciłam do domu. 
Udało mi się wtrącić moje zdanie i po usłyszeniu go dziewczyna zamilkła. Stała przede mną z szeroko otwartą buzią i zadziwionym spojrzeniem.

- Tak wiem, wiem. Już się domyśliłam jakie będą twoje myśli i tak dalej... A teraz chodź. Mam malutkie kłopoty i muszę zwiać, a tam gdzie chce iść wolę z kimś.
- To znaczy? - ściągnęła brwi.
Uśmiechnęłam się i do niej i ciągnąc ją za rękę, wybiegłam ze szkoły. Skręciłam w prawo i starałam się przypomnieć sobie dokładną drogą. 
Ostatecznie doprowadziłam nas do właściwego miejsca, zdradzając po drodze Emmie gdzie byłam, z kim i dlaczego. Przyjaciółka bez słowa szła obok mnie i słuchała, a na koniec, gdy już się zatrzymałyśmy, zapytała;
- A jak się czujesz teraz?
- Jak jedno wielkie nic. Takie nie warte nawet centa.
- Nie mów tak...
- Dodatkowo coś jest ze mną nie tak... w sensie fizycznym. Tak mi się przynajmniej wydaje - pomasowałam się po klatce piersiowej. - Nieważne - pokręciłam głową, przecząc samej sobie.
Weszłyśmy do środka, rozglądając się. Wystrój wnętrza nie zmienił się nic a nic. Uśmiechnęłam się i usiadłam sobie na czarnej kanapie.
- Jest może Jacob? - spytałam jednego z pracowników.
- Gdzieś tam się kręci. Zaraz pewnie przyjdzie - odpowiedział, nawet nie odrywając się od wykonywania dzieła na skórze.
- Alyss! - pisnęła Emma. - Chcesz sobie zrobić tatuaż?! Oszalałaś?!
- No chyba nie myślałaś, że skończę na tym jednym - wskazałam dłonią na kark. Dziewczyna pokiwała głową, a ja się jedynie zaśmiałam. - Też byś sobie zrobiła.
- W życiu - założyła ręce na piersi. - Nie wierze, że chcesz się jeszcze wytatuować... Kurde, dziewczyno.
- Uspokój się - mruknęłam.
- Kogo moje oczy widzą? - po pomieszczeniu rozległ się męski głos.
- Cześć, Jacob. 
- Co cię, albo was do mnie sprowadza?
- A jak myślisz? - uniosłam brew. - Chyba nawet pamiętam, który mi się podobał.
Sięgnęłam po segregator i otworzyłam go mniej, więcej na środku.
- Ty też? - mężczyzna zwrócił się do Emmy.
- Ja? Nigdy - nakreśliła krzyż w powietrzu.
- Okej, okej - uśmiechnął się do niej porozumiewawczo.
- Ten - wskazałam na jeden z rysunków. - No i... - przekręciłam kilka stron - i jeszcze ten. 
- A więc zapraszam na zaplecze - szatyn zabrał segregator i chwilę czekając aż wstanę i nakłonię Emmę do pójścia ze mną, zaprowadził nas na zaplecze. 
- Jak część ciała?
Tym razem usiadłam na krześle obok stołu, a nie na stole. Zdjęłam koszulę i przewiesiłam ją przez oparcie.
- Obydwa na jednej ręce - zdecydowałam. - Prawej - wyciągnęłam ją przed siebie i położyłam na stole. 

***

- Pamiętasz jak je pielęgnować?

- Oczywiście. Mam jeszcze tą maść, ale chyba i tak dokupię bo obawiam się, że może nie wystarczyć.

- Lepiej nałożyć więcej, niż wcale - uśmiechnął się.

- Okej. - Zabrałam owiniętą w folię rękę. - Więc, ile? 

- 430 - podrapał się po karku. - Jeżeli chcesz to mogę trochę obniżyć cenę...

- Spokojnie mam pieniądze - sięgnęłam do torby i wyjęłam z niej pieniądze. Odliczyłam odpowiednią sumę, pożegnałam się z Jacobem i po założeniu koszuli wyszłam uśmiechnięta z zaplecza. 

Emma, która wyszła chwilę przed zakończeniem wykonywania drugiego tatuażu, siedziała na kanapie, a obok niej siedział... Rayan.

- Możemy iść - zwróciłam się do dziewczyny. - Cześć, Rayan. - Nawet na niego nie spojrzałam.

- Al - wstał - możemy porozmawiać?

- Nie mamy o czym.

- Chyba jednak mamy. Zrobiłaś sobie przed chwilą tatuaż?

- A co cię to obchodzi? - warknęłam.

- Al...

Opuściłam salon tatuażu i zaczerpnęłam świeżego powietrza. Zaczynało znów brakować mi oddechu.

Oparłam się pokusie, żeby usiąść i uspokoić się, i po prostu zaczęłam razem z Emmą iść.

- Alyss! - Rayan wybiegł z salonu i krzyknął za nami.

- Co? - odwróciłam się.

- Kocham Cię.

Będąc szczerym to... rozdział pisało mi się dosyć trudno.

Nie dość, ze długo nad nim siedziałam i zmieniałam wiele elementów, to nie jestem zachwycona w 100 procentach. ;c

Mam jednak cichą nadzieję, że bardzo was nie zawiodłam...

PS. Postaram się nadrobić nieprzeczytane przeze mnie rozdziały na waszych blogach, ale to dopiero jutro. Teraz idę spać.